«ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ, ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ», ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ!


Φαίνεται  πὼς τὸ ἔχει συνήθεια ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, Βαρθολομαῖος, νὰ σκανδαλίζει τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐν μέσῳ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὅπως πρὶν ἀπὸ δύο ἔτη, ὅταν ἀνήμερα τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀντὶ νὰ καταδικάσει τοὺς αἱρετικοὺς, μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνεῖ καὶ συμπροσεύχεται ἀδιακρίτως, προτίμησε νὰ καταδικάσει τοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ συνέταξαν καὶ ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ»· ἔτσι καὶ ἐφέτος, μὲ μία προκλητικότατη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, Ἱερώνυμο, ἀπαιτεῖ τὴν σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς τρόπον ὥστε νὰ καταδικαστοῦν «συνοδικῶς» οἱ ἐνέργειες τῶν ἀντι-οικουμενιστῶν, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ ἀγωνιστοῦ Ἐπισκόπου Πειραιῶς, Σεραφείμ, ἐξαιτίας τῆς ἐπιτυχημένης ἐπιστημονικῆς ἡμερίδας, ποὺ διοργανώθηκε τὸν περασμένο Φλεβάρη καὶ ἡ ὁποία
ξεσκέπασε τὴν «μεταπατερικὴ αἵρεση» καὶ τοὺς ἐπίσημους ἐκφραστές της, ἀλλὰ καὶ  τῶν ἀναθεμάτων, ποὺ ἐξεφώνησε ὁ θαρραλέος Ἐπίσκοπος, ἀκόμη καὶ ἐναντίον συγχρόνων αἱρετικῶν. Τὶς προηγούμενες ἡμέρες βέβαια προηγήθησαν ὁρισμένοι «λαγοὶ» τοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ξεκίνησαν νὰ καλλιεργοῦν τὸ κλίμα καὶ νὰ παραλληλίζουν τὴν ὑπόθεση τοῦ Πειραιῶς, μὲ αὐτὴν τοῦ (κανονικοῦ) Ἐπισκόπου Ράσκας καὶ Πριζρένης, Ἀρτεμίου, ὑπονοώντας σαφέστατα τὴν καθαίρεση τοῦ πρώτου, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ δευτέρου. Ξεχνοῦν ὅμως κάτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ «ἀρχοντο-υπηρέτες» τοῦ Φαναρίου, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης: πὼς ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλὰς δὲν εἶναι Σερβία τῶν ἀμερικανοπροσκυνημένων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἀδιάφορου λαοῦ. Ἂς μὴ τεντώνουν τὸ σχοινὶ οἱ Φαναριῶτες Οἰκουμενιστές, διότι ὁ εὐ σεβὴς λαὸς τοῦ Θεοῦ καιροφυλακτεῖ καὶ σὲ τούτους τοὺς δυσθύμους καιροὺς τῆς γενικῆς κρίσεως ἀρχίζει νὰ διακρίνει τοὺς
πραγματικοὺς Ὀρθοδόξους ποιμένες, ἀπὸ τοὺς λυκοποιμένες, ποὺ διακονοῦν δουλικὰ τὴ  Νέα Τάξη καὶ τὰ ὄργανά της. Καὶ  ὁ νοῶν νοείτω...

Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ




Το Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Η εποχή μας εναι δύσκολη. Ο περισσότεροι νθρωποι χουν πομακρυνθε π τν Θε κριβέστερα ποτ δν πλησίασαν τν Θεό. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν κα δραστηριοποιήθηκαν ερισκόμενοι κτς κκλησίας, παρόλο πο δηλώνουν χριστιανοί. Εναι φοβερ ατό, πο συμβαίνει. κατομμύρια χριστιανο ζον χωρς τς ντολς το Χριστο. διάβολος τος σέρνει πότε δ κα πότε κε, τος χει πιστ ργανά του κα πολλο διάκεινται χθρικς πρς τν κκλησία.
Δυστυχς, ο νθρωποι μόνο κατ νομα εναι χριστιανοί. ζωή τους τ πιβεβαιώνει. Χρειάζεται πολς δρώτας, γι ν λλάξουν τ πράγματα. Πρέπει ν βρεθον ζηλωτς κληρικο κα εραπόστολοι, ο ποοι θ ργαστον, γι ν στραφον ο νθρωποι πρς τν κκλησία. Κανένας δν μπορε ν πε τι ατ δουλει εναι εκολη κα μπορε ν φέρει καρπος π τ μι μέρα στν λλη. στόσο, δν ταιριάζει στος ληθινος χριστιανος παισιοδοξία οτε κα πρέπει λα ν τ πολογίζουν μ νθρώπινα μέτρα. Δν εναι ποκλειστικ  δική τους ρμοδιότητα. Κα πρέπει λοι ν ξέρουν τι Θες δν θ πιτρέψει ν χαθον ο χριστιανοί. ντίθετα, θ λθουν κα καλύτερες μέρες. Θ διαπιστώσουν ο νθρωποι τι δηγονται στ δυστυχία κα θ ναζητήσουν κάτι λλο. Ο μέχρι τώρα πιλογές τους ταν σφαλμένες.  Θ ρνηθον τν μαρτωλ τρόπο ζως κα θ μπον μ χαρούμενο, σταθερ κα θριαμβευτικ βηματισμ στν κκλησία. Θερμ κα κ βαθέων εναι εχή μας ελογημένη ατ ρα ν μ ργήσει πολύ, γιατ ο δελφο βρίσκονται στ χελος τς σκοτεινς βύσσου.
Γέροντας Παΐσιος νησυχοσε πολ γι τν πορεία τν νθρώπων. βλεπε τι διάβολος κάνει θραύση. λεγε χαρακτηριστικά: « διάβολος πλωσε τρία πλοκάμια ν πιάσει λον τν κόσμον. Τος πλουσίους ν τος πιάσει μ τ μασωνία, τος φτωχος μ τν κομμουνισμ κα ατος πο θρησκεύουν μ τν οκουμενισμό». Βλέπουμε τι διάβολος στρέφεται πρς λους τος νθρώπους, χρησιμοποιώντας μως διαφορετικος τρόπους, δολιότητα τν ποίων δν εναι πάντα μφανής. Συνήθως μς παραπλαν μ τ «φιλανθρωπία» τς μασωνίας, μ τ «νδιαφέρον» γι τος ργαζομένους το κομμουνισμο κα μ τ «σπουδαο ραμα τς νωσης τν κκλησιν» το Οκουμενισμο. πραγματικότητα εναι τι μασωνία, κουμμουνισμς κα οκουμενισμς εναι ντίχριστα συστήματα, τ ποα εναι ργανα το διαβόλου. μασωνία πευθύνεται στος πλούσιους κα τος πόσχεται αξηση τν κεφαλαίων κα ποικίλες διευκολύνσεις, προκειμένου ν καταλάβουν σπουδαες κα ποδοτικς θέσεις στ κράτος. κομμουνισμς μφανίζεται τι κάνει γνες γι τος ργαζόμενους κα τν ξάλειψη τς φτώχειας κα τς  κμετάλλευσης, ν που χει πικρατήσει, φτώχεια γενικεύτηκε κα δυστυχία τν λαν πολλαπλασιάστηκε. Συγχρόνως ρνεται τν πίστη στ Θε κα τς θικς ξίες. Στ θέση τους χει τος κορυφαίους το μαρξισμο κα τς σοσιαλιστικς ξίες. οκουμενισμς τέλος χει αχμαλωτίσει ρκετος μεγαλόσχημους κληρικος μ ποτέλεσμα ν μ μιλμε γι τν γία κκλησία το Χριστο, λλ γι πολλς κκλησίες, ο ποες πρέπει ν νωθον, βάζοντας σ δεύτερη μοίρα τς δογματικς διαφορές. τσι βλέπουμε ν συμπροσεύχονται ρθόδοξοι μ αρετικος κα ν διαλέγονται, γι ν ρθον τ μπόδια, πο διαιρον τν κκλησία, πως φελς ποστηρίζουν κα νειρεύονται. π τ τρία «πλοκάμια» τ πι σοβαρ κα πικίνδυνο εναι τ τρίτο, οκουμενισμός. Στς μέρες μας βρίσκεται σ μεγάλη δραστηριότητα. Γίνονται φοβερ πράγματα κα ο Μητροπολίτες δν νησυχον. νέχονται ν ποβαθμίζεται ρθόδοξη πίστη κα δν διαμαρτύρονται, γιατ δν θέλουν ν δυσαρεστήσουν τ Οκουμενικ Πατριαρχεο, τ ποο πρωτοστατε στν οκουμενισμό. Τ διο συμβαίνει κα μ τος γιορετες μοναχούς, πλν βεβαίως λαχίστων φωτεινν ξαιρέσεων. Εναι καιρς ν κοπον , ν δν εναι εκολο κάτι τέτοιο, ν ποδυναμωθον τ τρία ατ πλοκάμια το διαβόλου κα ν λευθερωθον ο νθρωποι, γι ν στραφον στν κκλησία, πιλέγοντας να ντελς διαφορετικ τρόπο  ζως, μ δηγ τς ντολς το Εαγγελίου κα μόνον ατές.

Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος.

Αύξησις εις άνδρα τέλειον : Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς)



Ποίος είναι ο σκοπός της οικοδομής του Σώματος του Χριστού και της πνευματικής αυξήσεώς μας εν αυτώ; Να «καταντήσωμεν οι πάντες» α) «εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού», β) «εις άνδρα τέλειον», γ) «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». α)Την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Θεού αποκτά κανείς μόνον εν κοινωνία «συν πάσι τοις αγίοις» (Εφ. 3,18), μόνον με την καθολικήν ζωήν «συν πάσι τοις αγίοις» υπό την υψίστην καθοδήγησιν των αγίων Αποστόλων, των Προφητών, των Ευαγγελιστών, των Ποιμένων, των Πατέρων, των Διδασκάλων. Αυτούς, πάλιν, οδηγεί με τον πλέον αλάθητον και άγιον τρόπον και χειραγωγεί το Άγιον Πνεύμα, από την ημέραν της Πεντηκοστής και εξής, μέσω όλων των αιώνων έως της φοβεράς Κρίσεως. Το δε Πνεύμα το Άγιον είναι εκείνο το «εν πνεύμα» το ενυπάρχον εις το σώμα της Εκκλησίας (Εφ. 4,4). Εν Αυτώ είναι, λοιπόν, και εξ Αυτού «η ενότης της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού». Όλην την αποστολικήν και ορθόδοξον πίστιν εις τον Χριστόν, και την γνώσιν περί του Χριστού, την κατέχει το Πνεύμα της Αληθείας το οποίον μας εισαγάγει εις ολόκληρον την αλήθειαν αυτήν, την μίαν και μοναδικήν (πρβλ. Ιω.16,13. 15,26. 14,26). Αυτό ενώνει την περί του Χριστού αίσθησίν μας με την καθολικήν καρδίαν της Εκκλησίας, και την του Χριστού επίγνωσίν μας με την καθολικήν επίγνωσιν της Εκκλησίας. Το σώμα της Εκκλησίας είναι εν και έχει «μίαν καρδίαν» και «μίαν ψυχήν» (πρβλ. Πράξ. Απ. 4,32). Εμείς εισερχόμεθα εις αυτήν την μίαν καρδίαν, την καθολικήν καρδίαν της Εκκλησίας, εις αυτήν την μίαν ψυχήν, την καθολικήν ψυχήν της Εκκλησίας, δια της ενεργείας της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, ταπεινούντες τον νουν μας ενώπιον του αγίου και καθολικού νου της Εκκλησίας και το πνεύμα μας ενώπιον του Αγίου Πνεύματος της Εκκλησίας. Τοιουτοτρόπως αποκτώμεν την αληθή αίσθησιν και επίγνωσιν ότι έχομεν την αυτήν πίστιν εις τον Κύριον Ιησούν με όλους τους αγίους Αποστόλους, τους Προφήτας, τους Πατέρας και τους Διδασκάλους, την αυτήν πίστιν εις τον Κύριον και την αυτήν επίγνωσιν περί του Κυρίου.