Έχει και το σθένος να διαμαρτύρεται εναντίον του Πειραιώς κ. Σεραφείμ!





Τα χρόνια που ζούμε είναι αποκαλυπτικά! Το αποδεικνύει η καθημερινή ιστορική εξέλιξη.
Ο Ιερός Αγώνας της Εκκλησίας δοκιμάζεται τόσο πολύ, τη στιγμή που η πανσπερμία των αιρετικών και οι προδότες  «ορθόδοξοι» προχωρούν ολοταχώς στην εν Αντιχρίστω
ένωση των αιρετικών «εκκλησιών» τους.

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ!! Αυτό φωνάζει η συνέλευση της Ασίζης…
Εκεί οι Πατριάρχες και οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Εκεί και ο Αιρεσιάρχης κ. Βαρθολομαίος αφού πήγε να «προσκυνήσει» στο Άγιο Όρος και να βεβαιωθεί ότι οι κοινωνούντες μοναχοί είναι πλήρως εξανδραποδισμένοι, ακολούθως μετέβη στην Ασίζη (στο εκεί Παπικό προσκύνημα) για να προσκυνήσει ακολούθως το Θηρίο της Αποκάλυψης: τον αντίχριστο Πάπα.

Εκεί έλαβαν χώρα τα γνωστά οικουμενιστικά καραγκιοζιλίκια με συμπροσευχές, νεοεποχήτικες τελετές που δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα της ορθοδοξίας κλπ.

Μία σκέψη μόνο. Ας πράξουμε ό,τι και ο Νώε στον κατακλυσμό. Ας προσέλθουμε όλοι στη πνευματική Κιβωτό, την Αγία του Χριστού Ορθόδοξο Εκκλησία ώστε να μην χαθούμε στο πνευματικό ναυάγιο των παραδεδομένων στον Σατανικό Οικουμενισμό.

Ο ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΣ ΒΟΥΔΑΣ ΕΚΤΟΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ



Τοῦ κ. ωάννου Τάτση, Θεολόγου

ΤΟ «ΑΝΟΙΓΜΑ» τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν πρός τίς ἑτερόδοξες ὁμολογίες καί τίς ξένες θρησκεῖες, πού ἐπιχειρεῖται μέσω τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά
ὁδηγεῖ σέ τραγικές γιά τόν ὀρθόδοξο θεολογικό του χαρακτήρα συνέπειες. Οἱ συντάκτες τοῦ προγράμματος σπουδῶν ἰσχυρίζονται πώς τό θρησκευτικό μάθημα διατηρεῖ τό χριστιανικό του χαρακτήρα καί δέν μετατρέπεται σέ θρησκειολογικό. Δέν λένε ὅμως τήν ἀλήθεια. Ἀπό τή
θεματολογία, πού ἐπέλεξαν νά διδάσκεται στίς τρεῖς τάξεις τοῦ Γυμνασίου, ἀπουσιάζει ἡ συστηματική μελέτη τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀλλά
καί ὁποιαδήποτε ἀναφορά στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου...
Ἡ πλήρης ἀπουσία τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας ἀπό τό πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά τοῦ Γυμνασίου ἔγινε θέμα ἀκόμη καί στίς στῆλες κοσμικῶν ἐφημερίδων καί ἦρθε
στή Βουλή μέ Ἐρωτήσεις βουλευτῶν. Ἡ πανομοιότυπη ἀπάντηση, πού δόθηκε ἐκ μέρους τοῦ Ὑπουργείου σέ ὅλες τίς σχετικές ἐρωτήσεις, δέν περιεῖχε καμία ἀναφορά στόν ἐξοβελισμό τῆς Θεοτόκου ἀπό τά Θρησκευτικά τοῦ Γυμνασίου, γιά τόν ὁποῖο ζητοῦσαν διευκρινίσεις οἱ ἐρωτῶντες βουλευτές. Ἀκολούθησαν μάλιστα ἄρθρα καί κείμενα, πού ὑπογράφονταν ἀπό θεολόγους, ὑπεύθυνους καί συντάκτες τοῦ προγράμματος σπουδῶν, στά ὁποῖα δέν ὑπῆρξε δέσμευση γιά ἀναθεώρηση τοῦ περιεχομένου τοῦ προγράμματος καί σχετική διόρθωσή του.
 Ἡ «ἐξορία» τῆς Θεοτόκου ἀπό τά Θρησκευτικά μοιάζει νά εἶναι ὁριστική καί οἱ θεολόγοι, πού ἔλαβαν τή σχετική ἀπόφαση παρουσιάζονται ἀμετανόητοι γιά τίς ἐπιλογές τους. Ἐκτελοῦν
σχέδιο προώθησης τῆς νεοεποχίτικης πανθρησκείας, πού ἐκδιώκει μέ περισσή εὐκολία τήν Θεοτόκο καί τούς ἁγίους, πού ἀγωνίσθηκαν κατά τῶν αἱρέσεων καί τῶν πλανῶν τῶν ξένων
θρησκειῶν ἀπό τή θρησκευτική παιδεία τῶν μαθητῶν τῆς πατρίδας μας. Πῶς ὅμως νά χωρέσει ἡ Θεοτόκος στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ὅταν τή θέση της ἔχει καταλάβει ὁ παχύσαρκος Βούδας, στόν ὁποῖο γίνεται ἀναφορά καί στίς τρεῖς τάξεις τοῦ Γυμνασίου; Πιστεύει ἀλήθεια κανείς ὅτι μέ τέτοιο περιεχόμενο τό θρησκευτικό μάθημα παραμένει
χριστιανικό καί δέν μετατρέπεται σέ θρησκειολογικό; Ἄς βάλουμε ἕνα τέλος στήν ὑποκρισία τῶν θεολόγων. Τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν ἄν δέν ἀποσυρθεῖ ἐπισήμως ἀπό τήν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, θά πρέπει νά ἀκυρωθεῖ μέσα στίς σχολικές αἴθουσες, κατά τήν διδασκαλία
τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό τούς θεολόγους ἐκπαιδευτικούς. Ὁ Υἱός τῆς Παρθένου «λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμόν ἀληθείας, ἐδίωξε τοῦ ψεύδους τό σκότος»
καί τά εἴδωλα τῆς Αἰγύπτου «μή ἐνέγκαντα τήν ἰσχύν αὐτοῦ, πέπτωκεν». Πῶς ἄραγε μποροῦμε ἀπό τή μία νά ἐκφωνοῦμε «Χαῖρε» στήν Θεοτόκο, πού εἶναι ἡ «ἐλέγξασα τόν δόλον τῶν εἰδώλων» κατά τόν ὑμνογράφο τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἀντικαθιστοῦμε κατά τή διδασκαλία
τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος τό πολυσέβαστο πρόσωπό Της μέ ἀναφορές στήν πλάνη τῶν εἰδώλων, ὅπως το ἄγαλμα τοῦ Βούδα;

Πηγή : "Ο.Τ."

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


δ, πως βλέπουμε, γιος γνωστοποιε τήν θέσι του καί τονίζει διά τόν Νεστόριο τι μετά τό πέρας τς προθεσμίας «οδένα κοινωνίας χει τόπον πρός τούς ερέας το Θεο, λλ’ σται πάντων λλότριος», χωρίς βέβαια συνοδική πόφασι καί καταδίκη το Νεστορίου. ν τέλει δέ τς πιστολς προτρέπει κλρο καί λαό νά συνεχίσουν τήν κοινωνησία μέ τόν αρετικό Πατριάρχη των «ε μένει λύκος ντί ποιμένος» καί προσθέτει τι χει κοινωνία κκλησιαστική μέ τούς καθηρημένους καί κοινώνητους πό τόν Νεστόριο «παινοντες δέ μλλον τούς πεπονθότας, κακενο λέγοντες ατος “ε νειδίζεσθε ν Κυρί μακάριοι”». Προφανς τρίτη πιστολή το γίου πρός τόν Νεστόριο καί πιστολή πρός τόν κλρο καί τόν λαό τς Κωνσταντινουπόλεως γράφησαν κατά τήν δια ρα καί στάλησαν μέ τόν διο ταχυδρόμο. περίοδος ατή τς αρέσεως το Νεστορίου μς δίδει μία θαυμασία εκόνα το ρθοδόξου ασθητηρίου το λαο καί το μοναχισμο τς Κωνσταντινουπόλεως. Εναι πολύ σημαντική ατή στάσις τν ρθοδόξων καί ντιπαραβάλλεται μέ τήν σημερινή δική μας τελεία διαφορία. ταν κούσθηκε διά πρώτη φορά νώπιον το λαο στήν κοινή σύναξι τς κκλησίας αρεσις το Νεστορίου, ποία νεφέρετο στό πρόσωπο τς Παναγίας, λαός πάραυτα ντέδρασε καί ξλθε μετά βος καί λαλαγμο κ το ναο. περιγραφή γίνεται πό τόν γ. Κύριλλο λεξανδρείας ς ξς: «Καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός το λαο καί κδρομή · νν ποσυνάκτους εναι τούς λαούς τς Κωνσταντινουπόλεως, πλήν λίγων λαφροτέρων καί τν κολακευόντων ατόν. Τά δέ μοναστήρια σχεδόν παντα καί ο τούτων ρχιμανδρται, καί τς συγκλήτου πολλοί ο συνάγονται, δεδιότες μή δικηθσιν ες πίστιν, ατο καί τν σύν ατ, ος πό τς ντιοχείας ναβαίνων γαγε πάντων λαλούντων τά διεστραμμένα».
δ χουμε τό γεγονός τι αρεσις το Νεστορίου δέν το κν κατεγνωσμένη πό Συνόδου πό Πατέρων καί ν τούτοις πλός λαός ντέδρασε νστικτωδς στήν αρεσι καί ξλθε κ το ναο. Ατό ποδεικνύει τι ποτείχισις πό κάθε αρεσι το νέκαθεν Παράδοσις τς κκλησίας καί λαός τήν διεφύλαττε μπράκτως σάκις νεφανίζετο κάποια αρεσι. ξιοσημείωτο πίσης εναι τό γεγονός, τι ο μοναχοί πρωτοστατοσαν στήν ποτείχισι πό τόν Νεστόριο «δεδιότες μή δικηθσιν ες πίστιν», δηλαδή φοβούμενοι μήπως διά τς κκλησιαστικς πικοινωνίας προδώσουν τήν πίστι. ξ σου σημαντική καί στό διο κριβς πνεμα εναι καί πιστολή το γ. Κυρίλλου πρός τούς γουμένους καί μοναχούς τς Κωνσταντινουπόλεως. νημέρωσις το μοναχισμο εναι κρως σημαντική, διότι ο μοναχοί νέκαθεν ταν ο πρτοι φύλακες τς πίστεως. Γράφει λοιπόν γιος μεταξύ λλων τά ξς: «πειδή δέ μεμένηκεν ν τος ατος (τοπήμασι Νεστόριος) τάχα δήπου καί ν χείροσι γέγονε, προστιθείς εί δυσφημίας πί δυσφημίας, καί ξένα καί λλότρια παντελς ξηγούμενος δόγματα, μή οδεν λως γία καθολική κκλησία · δικαιώσαμεν πομνησθέντα
τρίτ γράμματι, τούτ δή τ πεμφθέντι παρά τε μν, καί το σιωτάτου καί θεοσεβεστάτου δελφο μν καί συλλειτουργο Κελεστίνου, το τς μεγάλης Ρώμης πισκόπου. Ε μέν λοιτο μετανοσαι, καί φ’ ος ερηκε δακρύσας, ναθεματίσαι μέν γγράφως τά διεστραμμένα αυτο δόγματα, μολογσαι δέ ρθς καί νεπιλήπτως τς καθολικς κκλησίας τήν πίστιν, μένειν ατόν, συγγνώμην ατοντα, καί δε μανθάνοντα. Ε δέ μή λοιτο τατα πρξαι, λλότριον ατόν εναι καί ξένον το χορο τν πισκόπων, καί το διδασκαλικο ξιώματος. Ο γάρ στιν κίνδυνον ν εδει ποιμένος λύκον παφεναι δεινόν τος το Σωτρος ποιμνίοις. νδρίζεσθε τοίνυν ς δολοι Χριστο, καί φροντίσατε τν δίων ψυχν, πάντα πράττοντες πέρ τς δόξης το Χριστο, καί πως ν ες ατόν πίστις ρθή καί καταίτιος κηρύττηται πανταχο. Τοτο γάρ μς καί τν μετά τατα κινδύνων παλλάξει, καί πί το θείου βήματος στεφάνων ξιωθναι παρασκευάσει, τς ες ατόν γάπης νεκα σύμπαντας ποδεχομένου το πάντων μν Σωτρος Χριστο» (P.G. 77, 128Α). Τό χαρακτηριστικό τς παρούσης πιστολς εναι ναφορά το γίου: «Ο γάρ στιν κίνδυνον ν εδει ποιμένος λύκον παφεναι δεινόν τος το Σωτρος ποιμνίοις». Θά λέγαμε καί μες σήμερα: «κουέτωσαν τατα ο νν Οκουμενισταί πίσκοποι». Εναι πίσης ξιον προσοχς τι κατά τόν γ. Κύριλλο εναι δύνατον νά εναι κάποιος πίσκοπος χωρίς νά χη ρθόδοξο πίστι.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Έπαθα μίαν απάτην, αδελφοί μου, και όταν ήμουνα νέος έλεγα: Ας κάμω αμαρτίες οπού ημπορώ και δύναμαι και, ωσάν γεράσω, έχω καιρόν να κάμω καλά και σώνομαι. Τώρα εγέρασα και αι αμαρτίαι έκαμαν ρίζες και δεν ημπορώ να κάμω κανένα καλόν, μόνον ίδετε και η ευγενεία σας να μη το πάθετε ωσάν εμένα, αλλά τώρα οπού έχετε καιρόν και είστε νέοι και ημπορείτε, τηράξετε να κάμετε κανένα καλόν δια την ψυχήν σας να σωθήτε.

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω.
Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.




Στη συνεχή και δύσκολη προσπάθεια της πνευματικής ανάρρωσης, η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει την ψυχή από το σώμα. Ο όλος άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό, ο όλος άνθρωπος πρέπει να ανορθωθεί, ο όλος άνθρωπος πρέπει να γυρίσει. Η καταστροφή της αμαρτίας υπάρχει όταν νικάει η σάρκα - το ζωώδες, το παράλογο, η σαρκική επιθυμία μέσα μας - τα πνευματικό και το θείο. Αλλά τα σώμα είναι δοξασμένο, το σώμα είναι άγιο, τόσο άγιο που ο ίδιος ο Θεός «σαρξ εγένετο». Η σωτηρία και η μετάνοια, επομένως, δεν είναι η περιφρόνηση του σώματος ούτε η παραμέλησή του, αλλά είναι αποκατάσταση του σώματος στην πραγματική του λειτουργικότητα που είναι η έκφραση και η ζωή του πνεύματος, ο ναός της ανεκτίμητης ανθρώπινης ψυχής. Η χριστιανική ασκητική είναι αγώνας όχι κατά αλλά υπέρ του σώματος. Γιʹ αυτό το λόγο ο όλος άνθρωπος - ψυχή και σώμα - μετανοεί.

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή 21η

Εις την από 13 Μαϊου 1906 επιστολήν αυτού αφού έδωσε ο άγιος Νεκτάριος διαφόρους παραγγελίας περί των ανεγερθέντων την εποχήν εκείνην κτισμάτων της μονής και του ναού και εγνώρισε εις τας μοναχάς την αποστολήν αυταίς χρημάτων, παρέθεσε πάλιν υποθήκας γράψας:

«Χαίρω πολύ δια την πολλήν αγάπην, ήτις επικρατεί μεταξύ των αδελφών, ης υστερεί η Φιλοθέη, μη ανταποκρινομένη εις αυτήν, ως έμαθον. Αλλά θεωρώ καθήκον μου να σας είπω, ότι οφείλετε να έχητε πολλήν προσοχήν εν ταις σχέσεσιν υμών και ευλαβείσθε εαυτάς και αλλήλας ως ιερά πρόσωπα, ως αφιερώματα θεία, ως εικόνας Θεού, και να μη αποβλέπετε ποτε εις το σώμα ή εις το κάλλος αυτού, αλλ΄ εις την ψυχήν, και μη χρονοτριβείτω ο λογισμός σας εις τον ετασμόν του χαρακτήρος και των διαφόρων μελών του σώματος. Προσέχετε εις την ανάπτυξιν του αισθήματος της αγάπης, διότι κινδυνεύει αύτη, όταν η καρδία δεν ενισχύεται υπό της καθαράς προσευχής της διαθερμαινούσης εις αυτήν, να αποβή σαρκική, αφύσικος και να σκοτίση την διάνοιαν και να εκκαύση και την καρδίαν, όπερ απεύχομαι. Προσέχετε το αίσθημα της αγάπης, αγαπάτε αλλήλας ως αγίας αδελφάς, και μόνη η κοινή προς Κύριον αγάπη ας συνδέη υμάς. Απέχετε και των χειραψιών και των ασπασμών, διότι μάχεσθε προς τον πονηρότατον πτερνιστήν.

Σας εύχομαι και διατελώ προς Θεόν ευχέτης.
+Ο Πενταπόλεως  Νεκτάριος.