Προσευχή με εσωτερικό πόνο της καρδιάς.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ του χριστιανού, λέγει κάποιος Γέροντας, πρέπει να γίνεται, πρώτον, με διάθεσι ειρηνική, ύστερα με ησυχία και κοσμιότητα. Όταν προσεύχεται μαζί με άλλους στην εκκλησία, πρέπει ν’ αποφεύγη τις εξωτερικεύσεις της ευλαβείας του και τις δυνατές φωνές που φέρνουν σύγχυσι και στον ίδιο και στους άλλους.
Η προσευχή οφείλει να γίνεται με εσωτερικό πόνο της καρδιάς και με ήρεμο νου αφωσιωμένο στο Θεό.
Υπάρχουν άνθρωποι, που πάσχουν από σωματικές αρρώστειες κι ενώ χειρουργούνται ή καυτηριάζονται από το γιατρό, υποφέρουν καρτερικά τον πόνο, χωρίς φωνές και φασαρία, σιωπηλά και υπομονετικά. Άλλοι πάλι ανυπόμονοι χαλούν τον κόσμο από τις φωνές, όταν τους κάνουν θεραπεία. Μήπως όμως έτσι αποφεύγουν τον πόνο; Μάλλον τον αυξάνουν.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την προσευχή. Οι πνευματικώτεροι άνθρωποι προσεύχονται αθόρυβα με «στεναγμούς αλαλήτους». ΄Ετσι διατηρούν την ψυχική τους γαλήνη. Οι άλλοι δεν συγκρατούν τον εαυτό τους. Προσεύχονται μεγαλοφώνως, με εκδηλώσεις εξωτερικές, που συχνά σκανδαλίζουν τους άλλους. Ο πραγματικός χριστιανός πρέπει ν’ αποφεύγη την ακαταστασία και τα εξωτερικά σχήματα. Να προτιμά την τάξι, την ησυχία και την ταπείνωσι. Αυτό ζητά και ο Θεός με το στόμα του Προφήτου, που λέγει: «επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον, τον τρέμοντα μου τους λόγους;»
Όσοι χριστιανοί διάλεξαν αυτό το δρόμο, έγιναν παράδειγμα και φως για πολλούς άλλους.

Πίστις εστί το κινδυνευόμενον…

Πας ο δυνάμενος λέγειν την αλήθειαν και μη λέγειν αυτήν, κατακριθήσεται υπό του Θεού και ταύτα ένθα Πίστις εστί το κινδυνευόμενον… το γαρ εφησυχάζειν εν τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δε ελέγχειν ομολογίας ειλικρινούς.
(Μ. Βασίλειος).

Oἱ ἄνθρωποι τῆς «σύγχρονης» Ὀρθοδοξίας....

Οι παπόδουλοι οικουμενιστές, όσον κα ν προσπαθον, μ ρθολογιστικος βερμπαλισμος κα οκουμενιστικς λογικές, ο νθρωποι τς «σύγχρονης» ρθοδοξίας, δν θ μπορέσουν ν παρακωλύσουν τν διαχρονικ κτινοβολία το γίου Πνεύματος π τν πιστν, πο χουν τ λογικά τους κα ξέρουν ποιοί εναι κα πο πάνε!

Εκκλησία το πλήρωμα. (Αγ. Ιουστίνου)


Ούτως η Εκκλησία είναι «το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. 1,23), δηλαδή Χριστού του Θεανθρώπου. Αυτή είναι όντως το πλήρωμα παντός του θείου και του αιωνίου, παντός του θεοειδούς και του θεοκτίστου. Διότι η Εκκλησία είναι το πλήρωμα της θείας Αληθείας και της θείας Δικαιοσύνης, της θείας Αγάπης και της θείας Ζωής, το πλήρωμα όλων των θείων και όλων των ανθρωπίνων πραγματικοτήτων. Και ευλόγως, διότι ο Χριστός είναι Θε-άνθρωπος, δηλαδή δυενικόν πλήρωμα του Θείου και του ανθρωπίνου. Επομένως, πρόκειται περί θεανθρωπίνης πανενότητος και πληρώματος, το οποίον είναι και παραμένει αιώνιον, διότι η κεφαλή του είναι ο Αιώνιος Θεάνθρωπος, η Δευτέρα Υπόστασις της Παναγίας Τριάδος. Το πλήρωμα αυτό του Θεανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας τρέφεται και ζωογονείται με τους ακτίστους και ζωηφόρους λόγους και δυνάμεις του σαρκωθέντος Θεού Λόγου. Αυτό το αισθάνονται όλα τα αληθινά μέλη της Εκκλησίας, περισσότερον δε απ΄ όλους οι άγιοι και οι άγγελοι. Το πλήρωμα αυτό των Θεανθρωπίνων τελειοτήτων του Χριστού είναι η «κληρονομία» εκείνη των αγίων και η «ελπίς» της χριστιανικής μας «κλήσεως» (πρβλ Εφ. 1, 18).

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή  9η

Εν Αθήναις τη 17 Μαϊου 1905
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά χαίρετε εν Κυρίω!

Πέμπω υμίν εγκλείστως τέσσαρας ωδάς, ας συνέταξα προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, ίνα πληρωθή χαράς η καρδία υμών και ανυμνήσητε την Κυρίαν Θεοτόκον με νέους ύμνους. Εύχομαι δ΄ η χαρά η της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος ζωογονή αϊδίως την ψυχήν σας και ευφραίνη μυστικώς και καθιστά υμάς μακαρίας. Φροντίζετε, να περιφρουρήτε εν τη καρδία σας την χαράν ταύτην και μη επιτρέπητε τω αλλοτρίω να ενχέη εν αυτή πικρίαν. Προσέχετε! Προσέχετε, ίνα μη ο παράδεισος ο εν υμίν μεταποιήται εις κόλασιν. Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Μη απελπίζεσθε, αδιαλείπτως περιπίπτουσαι εις παλαιά παραπτώματα, πολλά εξ αυτών εισι και εκ φύσεως ισχυρά και εξ έξεως, αλλά συν τω χρόνω και τη επιμελεία ηττώνται. Ουδέν να σας απελπίζη. Ζητήσατε και λήψεσθε.                                  Προσφέρατε τας ευχάς μου εις την αγαθήν κυρίαν Ελένην Ζερβουλάκου, ης η φιλαδελφία δεικνύει το πλήθος των αρετών της. Τας ευχάς μου προσφέρατε και εις την κ. Ευτυχίαν και την κ. Αφροδίτην, την κ. Σοφίαν και την Χρυσήν. Επευχόμενος αύθις υμίν την εξ ύψους θείαν σκέπην και αντίληψιν, διατελώ προς Θεόν ευχέτης.

  Πενταπόλεως  Νεκτάριος.