Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα....









..... Ποα το βου τρυφ διαμνει λπης μτοχος;
Ποα δξα στηκεν π γς μετθετος;
Πντα σκις σθενστερα, πντα νερων πατηλτερα·
μα οπ κα τατα πντα θνατος διαδχεται.
λλ' ν τ φωτ, Χριστ, το προσπου Σου, κα τ
γλυκασμ τς Σς ραιτητος, ν  ξελξω
νπαυσον ς Φιλάνθρωπος.....

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς: ερμηνεία του 15ου Κανόνος

Εναι λλο θέμα τό τι κάποιοι γιοι καναν κατά καιρούς κάποιες οκονομίες καί διετήρησαν διά κάποιο χρονικό διάστημα τήν κκλησιαστική πικοινωνία μέ κάποιους δεδηλωμένους αρετικούς, κινούμενοι χι πό δειλία καί συμβιβασμό, λλά πό διάκρισι, ποία τούς δηγοσε ες τό νά τηρήσουν ατή τήν στάσι· καί εναι τελείως διαφορετικό τό νά προσπαθομε μες νά καλυφθομε πίσω πό ατά τά λάχιστα παραδείγματα, νά ποστείλωμε τήν σημαία τς πίστεως, νά συνοδοιπορομε πί δεκαετίες μέ τούς αρετικούς καί νά βλέπωμε παθς κάθε μέρα τήν αρεσι νά πεκτείνεται καί νά λλοιώνη τά φρονήματα τν ρθοδόξων.
Δι’ ατά μως θά ναφερθομε κτενέστερα κατωτέρω. Πάντως διάκρισις τήν ποία κάνει ερός Κανών μεταξύ πισκόπων καί ψευδεπισκόπων πρό συνοδικς
κρίσεως καί κατακρίσεώς των, πωσδήποτε σηματοδοτε τήν στάσι κάστου ληθινο ρθοδόξου σέ νάλογες περιπτώσεις. Δηλαδή μέ τόν ληθινό πίσκοπο θά συνταχθον ο ληθινά ρθόδοξοι καί μέ τόν ψευδεπίσκοπο ο συμβιβασμένοι καί χλιαροί κατά τήν πίστι, ο ποοι βεβαίως εναι πάντοτε ο περισσότεροι.
Τό κροτελεύτιο τμμα το ν λόγ ερο Κανόνος εναι σως καί τό σπουδαιότερο καί ναφέρει τι μέ τήν πομάκρυνσι τν ρθοδόξων πό τόν ψευδεπίσκοπο
«ο σχίσματι τήν νωσιν τς κκλησίας κατέτεμον λλά σχισμάτων καί μερισμν τήν κκλησίαν σπούδασαν ρύσασθαι». Ατό εναι πολύ σημαντικό διότι μς καθορίζει
τό πς πρέπει νά ννοομε τήν δια τήν κκλησία, τήν νωσί της καί πιπλέον μς δίδει νά κατανοήσωμε τό τί στί σχίσμα καί πότε ατό συντελεται. Ατό λοιπόν πού βίαστα ξάγεται πό τό τμμα ατό το Κανόνος εναι τι κκλησία δέν εναι προσωποπαγής, οτε νθρωποκεντρική, οτε πισκοποκεντρική, λλά Χριστοκεντρική καί ληθοκεντρική. ν κκλησία το πισκοποκεντρική δέν θά πέτρεπε ερός Κανών τήν πομάκρυνσί μας πό τόν αρετικό πίσκοπο, χι μόνο πρίν καταδικασθ πό τό ρμόδιο κκλησιαστικό ργανο, λλά καί πρίν τοποθετηθ λλος ρθόδοξος στή θέσι του. Διότι τότε τό κενό ατό το πισκόπου, φ’ σον ατός θά λειτουργοσε ς ξονας καί ς πυρήνας, θά το τέτοιο, στε νά μήν πάρχη κν κκλησία, φ’ σον δέν πάρχη πίσκοπος φ’ σον ατός ξέπεσε καί γινε αρετικός. Μέ τήν πομάκρυνσι λοιπόν πό τόν πίσκοπο ποος
δημοσίως π’ κκλησίας κηρύττει αρεσι, καταδεικνύομε τή μεγάλη ατή λήθεια, τι δηλαδή κκλησία εναι Χριστοκεντρική, τι κόμη λήθεια εναι καρδιά της καί, ν δέν πάρχη ατή, δέν φίσταται οτε κκλησία· τι πίσκοπος, διά νά εναι πίσκοπος, δέν ρκε χειροτονία του καί νθρόνισίς του, λλά πρέπει τουλάχιστον νά ρθοτομ τόν λόγο τς ληθείας · τι νωσις τς κκλησίας νευ τς ληθος πίστεως εναι ψευδής καί κίβδηλος καί τι κκλησία πάρχει καί δέν παυσε οτε θά σταματήση νά πάρχη, πειδή κριβς δέν στηρίζεται στά πρόσωπα, λλά στόν διο τόν Χριστό.

Συνεχίζεται.

H μεγάλη αξία της νυκτερινής προσευχής

Ο Άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός περιγράφοντας την μεγάλη αξία της νυκτερινής προσευχής, λέγει ότι η ηθική πράξη κατορθούται όταν ο άνθρωπος μελετά τα έργα της ημέρας, όταν μελετά τα ολισθήματα που έγιναν «εις την σύγχυσιν της ημέρας», ίνα τις λάβη αίσθησιν δια της ησυχίας της νυκτός και δυνηθή πενθείν, εφ΄ οις ήμαρτε. Μόνον όταν γνωρίσουμε τον εαυτόν μας, μπορούμε να πενθήσουμε γι΄ αυτόν.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, «Οι Άγιοι αναθεματίζουν τον Πάπα και εμείς τον Πάπα τον ευλογούμε»

Έχουμε στην εποχή μας τις αιρέσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και για τις οποίες οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες σιωπούν. Πολύ  μεγάλη αίρεση ο Παπισμός, 21 καινοτομίας έχει: filioque, αλάθητο, πρωτείο του Πάπα, άζυμα, καθαρτήριο πυρ, του κόσμου τις αιρέσεις και πολύ χειρότερη αίρεση ο Προτεσταντισμός. Και εμείς τι κάνουμε απέναντι αυτών των αιρέσεων; 
Εμείς τον Πάπα τον ευλογούμε... 

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ (Άγ. Ιουστίνος)



Η έξοδος από όλα τα αδιέξοδα, ανθρωπιστικά=οικουμενιστικά=παπιστικά, είναι ο ιστορικός Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός και το ιστορικόν θεανθρώπινον οικοδόμημά Του, η Εκκλησία, της οποίας Αυτός είναι η αιωνία Κεφαλή και η οποία είναι το αιώνιον Αυτού Σώμα. Η Αποστολική=Αγιοπατερική=Αγιοπαραδοσιακή=Αγιοσυνοδική=Καθολική Ορθόδοξος Πίστις είναι το φάρμακον της αναστάσεως από όλας τας αιρέσεις, όπως και αν αύται ονομάζωνται. Εις τελευταίαν ανάλυσιν, κάθε αίρεσις είναι από τον άνθρωπον και «κατ΄ άνθρωπον». Κάθε μία από αυτάς τοποθετεί τον άνθρωπον εις την θέσιν του Θεανθρώπου, αντικαθιστά τον Θεάνθρωπον δια του ανθρώπου. Με τούτο αρνείται και απορρίπτει την Εκκλησίαν, η οποία υπάρχει όλη εν τω Θεανθρώπω και είναι όλη εκ του Θεανθρώπου και όλη κατά τον Θεάνθρωπον. Η μόνη σωτηρία από αυτό είναι η αποστολική θεανθρωπίνη πίστις, δηλαδή ολική επιστροφή εις την θεανθρωπίνην οδόν των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων(1). Τούτο δε σημαίνει επιστροφήν εις την άμωμον ορθόδοξον πίστιν των εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις την κεχαριτωμένην θεανθρωπίνην ζωήν των εν τη Εκκλησία δια του Αγίου Πνεύματος, εις την εν Χριστώ ελευθερίαν των, εις την οποίαν ο Χριστός μας ηλευθέρωσεν, εις την θεανθρωπίνην κεχαριτωμένην εμπειρίαν των εν Αγίω Πνεύματι, εις τας θεανθρωπίνας αγίας αρετάς των. Τούτο και μόνον τούτο δύναται να σώση και να απελευθερώση τον άνθρωπον εκ της δουλείας εις διαφόρους ουμανιστικάς ανθρωπαρεσκείας, ανθρωποδουλείας και ανθρωπολατρείας, και να καθαρίση όλας τας αμαρτίας του. Διότι η δουλεία αύτη είναι το αυτό με την λατρείαν των ψευδοθεών του αναρχικομηδενιστικού αιώνος μας. Άλλως, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν οδόν, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν ακολούθησιν όπισθεν του μόνου αληθινού Θεού εις όλους τους κόσμους, και την λατρείαν του μόνου αληθινού και Αειζώου Θεού, του Θεανθρώπου και Σωτήρος Χριστού, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος θα καταποντισθή εις την νεκράν θάλασσαν της ευρωπαϊκής πολιτισμένης ειδωλολατρείας και αντί του Ζώντος και Αληθινού Θεού, θα λατρεύη τα ψευδοείδωλα του αιώνος τούτου, εις τα οποία δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε ανάστασις, ούτε θέωσις δια το θλιμμένον ον, το ονομαζόμενον άνθρωπος. Λυτρωμένοι δια του Θεανθρώπου Χριστού από την ειδωλολατρείαν εις όλας τας μορφάς της, ιδού τι μας ευαγγελίζονται, παραγγέλλουν και αφήνουν ως ιεράν παρακαταθήκην, οι άγιοι Πατέρες των Επτά Οικουμενικών Συνόδων, ως την μόνην ορθόδοξον οδόν, την οδόν του Θεανθρώπου, την οποίαν πρέπει να ακολουθήση τις ανάμεσα από όλα τα ιστορικά σκότη και τους ζόφους του αιώνος και του κόσμου τούτου : «Την του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εκπληρούντες θείαν πρόσταξιν οι άγιοι Πατέρες ημών, τον παρ΄ αυτού δοθέντα αυτοίς λύχνον της θείας γνώσεως ουχ υπό το μόδιον έκρυψαν, αλλ΄ επί την λυχνίαν ανέθηκαν της ωφελιμοτάτης διδασκαλίας, ίνα λάμψη πάσι τοις εν τη οικία, τουτέστι τοις εν τη Καθολική Εκκλησία γεννηθείσι, δια το μήποτε προσκόψαι τινα προς λίθον τον πόδα της αιρετικής κακοδοξίας των ευσεβώς ομολογούντων τον Κύριον. Αυτοί γαρ πάσαν πλάνην αιρετικών εξωθούσι, και το σεσηπός μέλος, είπως ανίατα νοσεί, εκκόπτουσι, και το πτύον κατέχοντες την άλωνα καθαίρουσι, και τον μεν σίτον, ήτοι τον τρόφιμον λόγον, τον στηρίζοντα καρδίαν ανθρώπου αποκλείουσιν εν τη αποθήκη της Καθολικής Εκκλησίας, το δε άχυρον της αιρετικής κακοδοξίας έξω ρίψαντες κατακαίουσι πυρί ασβέστω…  Ημείς δε κατά πάντα των αυτών θεοφόρων Πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες, κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία, μηδέν προστίθεντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν. Αλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα. Ούτως ομολογούμεν, ούτως διδάσκομεν, καθώς αι άγιαι και οικουμενικαί εξ Σύνοδοι ώρισαν και εβεβαίωσαν… Και πιστεύομεν… ως φησιν ο προφήτης, ου πρέσβυς, ουκ άγγελος, αλλ΄ αυτός ο Κύριος έσωσεν ημάς (Ησ. 63,9), ω και ημείς επόμενοι, και την τούτου φωνήν οικειούμενοι μεγαλοφώνως βοώμεν, ου σύνοδος, ου βασιλέων κράτος, ου συνομωσίαι θεοστυγείς της των ειδώλων πλάνης την Εκκλησίαν ηλευθέρωσαν, καθώς εληρώδησε το Ιουδαϊκόν συνέδριον… αλλ΄ αυτός ο της δόξης Κύριος ενανθρωπίσας Θεός και έσωσε, και της ειδωλικής απάτης απήλλαξεν, αυτώ τοίνυν δόξα, αυτώ χάρις, αυτώ ευχαριστία, αυτώ αίνος, αυτώ μεγαλοπρέπεια, αυτού η απολυξώτις, αυτού η σωτηρία του μόνου σώζειν εις το παντελές δυναμένου, και ουχ ετέρων των χαμαί ερχομένων ανθρώπων… Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών… Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν».

(1).Ο «δέκατος τρίτος απόστολος», ο «πατήρ της Ορθοδοξίας», ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, ευαγγελίζεται με την αποστολικήν και πατερικήν σοφίαν όλην την αλήθειαν περί της αληθινής πίστεως, λέγων ότι ημείς κρατούμεν «αυτήν την εξ αρχής παράδοσιν και διδασκαλίαν και πίστιν της Καθολικής Εκκλησίας, ην ο μεν Κύριος έδωκεν, οι δε απόστολοι εκήρυξαν και οι πατέρες εφύλαξαν. Εν ταύτη γαρ η Εκκλησία τεθεμελίωται, και ο ταύτης εκπίπτων ούτ΄  αν είη, ούτ΄ αν έτι λέγοιτο Χριστιανός» (Βλ. προς Σεραπ. Επ. Α΄ PG 26, c 593C, 596A).

Εμείς δεν ασχολούμεθα με καμμιά υλική εργασία...


Πέρασαν κάποτε από το κελλί του Αββά Λουκίου οι λεγόμενοι Ευχίται Μοναχοί. Ο Γέροντας τους κράτησε και συνωμίλησε μαζί τους.
- Ποιό είναι το έργο σας, αδελφοί; Τους ρώτησε.
- Εμείς δεν ασχολούμεθα με καμμιά υλική εργασία, αποκρίθησαν εκείνοι. Ακολουθούμε τη σύστασι του θείου Παύλου: αδιαλείπτως προσευχόμεθα.
- Δεν τρώτε καθόλου;
- Τρώμε.
- Δεν κοιμάσθε;
- Κοιμώμεθα λίγο.
- Όταν κοιμάσθε, ποιός προσεύχεται για σας;
- ...
- Μα τότε, αδελφοί μου, είπε ο Αββάς Λούκιος, δεν κάνετε ακριβώς αυτό που λέτε. Εμείς εδώ κάνομε εργόχειρο για να μη ζούμε εις βάρος άλλων και να πως τηρούμε το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε»:
Όταν αρχίζωμε το πρωί τη δουλειά μας, λέγει ο καθένας μας:
 « ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεος σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημα μου». 
Δεν είναι τούτο προσευχή;
Όταν με το νου προσεύχωμαι, τα χέρια μου πλέκουν. Από την εργασία μου αυτή κερδίζω δεκαέξι νομίσματα. Ξοδεύω ελάχιστα για το καθημερινό μου ψωμί και τα υπόλοιπα τα δίνω ελεημοσύνη στους πτωχούς και αρρώστους αδελφούς μου, που δεν μπορούν να εργασθούν. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι αδελφοί. Όταν λοιπόν εμείς τρώμε ή κοιμώμεθα, οι πτωχοί προσεύχονται για μας και η καρδιά μας, μας πληροφορεί πως έτσι εφαρμόζομε τη σύστασι του Αποστόλου.

Ὁ Ἡρώδης ταράσσεται

Πάλιν ὁ Ἡρώδης ταράσσεται, πάλι ζητᾶ ἀποκεφαλισμούς. Ὁ μέν Ἡρώδης κάνοντας κατάχρηση τῶν μέσων, πού διέθετε ἔκανε φυσικούς ἀποκεφαλισμούς, ὁ δέ Σεβ. Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος ὡς ἕνας ἄλλος Ἡρώδης κάνοντας κατάχρηση τῶν μέσων, πού διαθέτει ἐπιχειρεῖ ἠθικούς ἀποκεφαλισμούς.
Ὑπάρχουν, λέγει, ἀνάμεσά μας ἄτομα, πού ἦλθαν γιά νά μᾶς ταράξουν καί γιά νά ἐπιβεβαιώσουν τήν
ὕπαρξή τους, ἀλλά εἶναι λίγοι. Μέ τά λόγια του μᾶς ἀποκαλύπτει τίς ψυχικές του ἀλλοιώσεις βλέποντάς μας.
Πρῶτον ἐκπλήσσεται πού παρ᾽ ὅλη τήν προσπάθειά του νά μᾶς ἐξαφανίσει ἐμεῖς ὑπάρχουμε καί δεύτερον
νοιώθει ταραχή καί φόβο, ὁ ὁποῖος φόβος τοῦ γεννᾶ τήν ἀνάγκη γιά ἄμυνα καί τότε παίρνει τό μικρόφωνο, πού γιά ἄλλους λόγους τοῦ τό ἐμπιστεύθη ἡ Ἐκκλησία καί τό ἐκσφενδονίζει λεκτικά στά κεφάλια μας, γιά νά μᾶς ἀποκεφαλίσει. Πότε μᾶς παρουσιάζει ὡς τρομοκράτες, πού μπορεῖ νά πάρουμε ἕνα ὅπλο καί νά ἀρχίσουμε νά σκοτώνουμε ἀνθρώπους, ὅπως ὁ νέος στό Ὄσλο καί πότε μᾶς παρουσιάζει ταραξίες, πού ἤρθαμε νά τόν ταράξουμε. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά τόν διακόψουμε καί νά ἀπαντήσουμε, γιατί
τότε θά διατάξει τούς σωματοφύλακές του νά μᾶς βγάλουν διά τῆς βίας ἔξω ἀπό τόν Ἱερὸ Ναό ἤ νά περάσουμε κάποιο βράδυ στό κρατητήριο καί τό πρωί στό αὐτόφωρο γιά διατάραξη θρησκευτικής συνάθροισης. Ὅλοι οἱ αἱρετικοί ὅλων τῶν αἰώνων μή ἔχοντας, ποὺ νά στηρίξουν τήν αὐθαιρεσία τους τήν στήριξαν πάνω στή βία καί στήν κατάχρηση τῆς ἐξουσίας τους. Ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος ἐπαγγέλλεται τόν διάλογο, ἀλλά τό μόνο πρᾶγμα, πού ἀπάντησε στίς αἰτιάσεις μας ἦταν νά φύγουμε νά πᾶμε νά κάνουμε μία ἄλλη δική μας Ἐκκλησία, ὡς νά εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἰδιοκτησία του, πού κληρονόμησε ἀπό τόν πατέρα του καί ὡς νά θέλει νά μᾶς διώξει ἀπό τήν αὐλή τῆς κατοικίας του. Ἐγκαλούμεθα, διότι ἔχουμε λόγο καί ζητοῦμε νά ἔχουμε μία παρέμβαση στά ἐκκλησιαστικά πράγματα, ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη πίστη τό ὁρίζει. Προτιμᾶ ἕνα λαό, πού ὑπνώττει, εὐάγωγο πού ἐγκλωβισμένος στόν μικροαστισμό του δέν μπορεῖ νά δεῖ τή γύμνια τοῦ βασιλιᾶ. Ὁ λαός δέν συμφωνεῖ μαζί του στόν ὀλέθριο δρόμο τῆς αἱρέσεως, πού ἔχει πάρει, ἁπλά εἶναι ἀπών καί χρειάζεται κατήχηση, γιά νά πάρει τή θέση, ἡ ὁποία τοῦ ἀνήκει. Οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄρχοντες, ἀφοῦ φᾶνε καί πιοῦνε, στό τέλος θά στείλουν στό λαό τόν λογαριασμό. Θά τοῦ ποῦν μαζί τά γκρεμίσαμε, κατ᾽ ἀντιστοιχίαν τοῦ μαζί τά φάγαμε καί τότε ἐπάνω σέ μία ταφόπλακα θά γράψουμε παραφράζοντας τά λόγια τοῦ ποιητῆ.

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς σύνεσιν, χωρίς αἰδώ 
μεγάλα καί ὑψηλά τριγύρω μου γκρέμισαν τείχη,
ἀλλά δέν ἤκουσα ὕποπτον θόρυβον ἀνεπαισθήτως 
γκρέμισαν τῆς νοητῆς πόλεως τά τείχη.

Ἀλλά Ὀρθόδοξη πίστη καί Παράδοση 
τῶν Ἁγίων Πατέρων μᾶς διδάσκει ὅτι σέ 
θέματα πίστεως ἡ πλειοψηφία συνίσταται 
στό ὁ εἷς καί ἡ ἀλήθεια, οἱ λίγοι πάντα 
εἶναι τό ἅλας τῆς γῆς. Ἡ Δημοκρατία εἶναι
κυρίως ἕνα ποιοτικό μέγεθος καί ὄχι τόσο ἕνα 
ποσοτικό μέγεθος καί αὐτό ἐκτός ἀπό τόν 
Πλάτωνα, πού μίλησε γιά τούς ἀρίστους, τό 
ἐπιβεβαιώνει ἡ ἐθνική καί ἐκκλησιαστική μας ἱστορία. Πάντα οἱ λίγοι, τό λεῖμμα συνόψισαν στό πρόσωπό 
τους τήν πλειοψηφία. Τόν Σεβ. κ. Ἰγνάτιο 
ταράσσει ἡ κενοδοξία καί τά πάθη του. Ἄς 
ἠρεμήσει μέ τήν ἐσωτερική εἰρήνη, πού μόνο 
ὁ Χριστός ὡς ἀληθινός Θεός μπορεῖ νά δώσει.

Βόλος 17–01–2012
Μετά τιμῆς
λένη Λωρίτου

Πηγή : Εφημερίς "Ορθόδοξος Τύπος"