Ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά : Το νέο του βιβλίο για το υποχρεωτικό του 15ου Κανόνος.

Ες τό δεύτερο τμμα, τώρα, το ΙΕ΄ ερο Κανόνος, πως θά δομε, τό ποο πιτρέπει καί πιβάλλει τήν πόσχισι πό αρετικούς προεσττες καί ποιμένες, πάλι
διατηρε ες τό κέραιο τήν νότητα τς πίστεως, χάριν μάλιστα τς ποίας γίνεται πόσχισις πό τούς αρετικά φρονοντες προϊσταμένους. νότης τς πίστεως δέν
ννοεται χρονικά, δηλαδή νά χωμε σήμερα λοι ο ρθόδοξοι τήν δια πίστι, λλά διαχρονικά, δηλαδή πίστις τήν ποία χομε σήμερα νά εναι δια κριβς μέ τήν
νά τούς αἰῶνας διασωθεσα μαρτυρικς ρθόδοξο πίστι, δηλαδή νά εναι «παξ παραδοθεσα τος γίοις» (ούδα,

3) ποστολική πίστις.
ποινή τήν ποία πιβάλλουν ο πατέρες τς Συνόδου, ες ατήν τήν περίπτωσι τς ποσχίσεως τν κληρικν πρό συνοδικς κρίσεως, εναι καθαίρεσις ες τούς κληρικούς καί φορισμός ες τούς μοναχούς καί λαϊκούς. ατιολόγησις πού δίδεται διά τήν ποινή εναι τό τι προήρπασαν ατοί τήν κρίσιν τς Συνόδου καί φυσικά τό τι καναν, δι’ ατο το τρόπου, σχίσμα στήν κκλησία: « γάρ ν  Πρεσβυτέρου τάξει τεταγμένος καί τν Μητροπολιτν ρπάζων τήν κρίσιν καί πρό κρίσεως ατός κατακρίνων, σον τό π’ ατ... Τοτον ρισεν γία Σύνοδος καθηρημένον εναι ε μόνον ποστάς το οκείου Μητροπολίτου σχίσμα ποιήσοι
» (ΙΓ΄ καί ΙΔ΄ τς Α΄ καί Β΄ Συνόδου).
λλά διά ποα μαρτήματα τν πισκόπων, Μητροπολιτν καί Πατριαρχν ερίσκουν πρόφασιν ο φιστάμενοι κληρικοί καί πίσκοποι, στε διά τς διακοπς τς μνημονεύσεως νά ποσχισθον πό ατούς καί νά δημιουργήσουν ατήν τήν ταραχή καί καταστασία στήν κκλησία;
Ατά ναφέρονται σ’ να μικρό τμμα το ΙΕ΄ Κανόνος καί τά ρμηνεύει θαυμάσια γ. Νικόδημος γιορείτης. Τό τμμα ατό το ΙΕ΄ Κανόνος ερίσκεται νδιάμεσα ες τό πρτο καί δεύτερο, ες τά ποα ξ ρχς χωρίσαμε τόν ν λόγ ερό Κανόνα.
Λέγει λοιπόν τά ξς:
«Καί τατα μέν σφράγισταί τε καί ρισται περί τν προφάσει τινν γκλημάτων τν οκείων φισταμένων Προέδρων καί σχίσμα ποιούντων καί τήν νωσιν τς κκλησίας διασπώντων». δέ γ. Νικόδημος ρμηνεύοντας τό ν λόγ τμμα ναφέρει: «Πλήν τατα μέν (δηλ. ο ποινές πού πιβάλλουν ο Κανόνες) νά γίνωνται, άν δι’ γκλήματα τινά, πορνείαν θετέον εροσυλίαν καί λλα, χωρίζονται ο Πρεσβύτεροι πό τούς πισκόπους των, ο πίσκοποι πό τούς Μητροπολίτας των, καί ο Μητροπολίτες πό τούς Πατριάρχας των». Καί μέ ποσημείωσι στό σημεο ατό ναφέρει γιος: «γκαλά καί λα΄ ποστολικός νεύθυνον κρίνει καί τόν χωριζόμενον, άν γνωρίζει ατόν καί δικον». Δηλαδή, ς προφάσεις, διά τίς ποες ποτειχίζονται διά τς διακοπς τς μνημονεύσεως ο κληρικοί πό τούς κκλησιαστικς προϊσταμένους των, θεωρε Κανόνας τίς προσωπικές μαρτίες των, πως πορνεία, εροσυλία καί διάφορες παρόμοιες μαρτίες χι μως καί τήν δικία.
δικία τώρα, διά τήν ποία δικαιολογεται πόσχισις πό τόν πίσκοπο διά τς διακοπς τς μνημονεύσεως, πρέπει νά ννοηθ δημοσίως καί κκλησιαστικς, πως
π.χ. ταν κάποιος πίσκοπος ρπάξη καί καταλάβη, μέ τήν σύμπραξι τς Συνόδου καί τς πολιτικς δυνάμεως καί ξουσίας, τόν θρόνον λλου πισκόπου, ταν κάνη πίσκοπος φανερά δικίες οκονομικές, δηλαδή ες βάρος πτωχν νθρώπων κλπ. Ες ατές τίς περιπτώσεις τν φανερν δικιν, πιτρέπεται ο κληρικοί νά διακόψουν τήν μνημόνευσι το πισκόπου, Μητροπολίτου κλπ. πρό συνοδικς κρίσεως. Ες λες τίς λλες περιπτώσεις τν προσωπικν μαρτιν τν πισκόπων παγορεύουν ο τρες ατοί εροί Κανόνες τήν πόσχισιν διά τς διακοπς τς μνημονεύσεως πρό συνοδικς κρίσεώς των.
Βεβαίως πό λα ατά, τά ποα ναφέρουν ο παρόντες Κανόνες καί πλθος λλων Κανόνων, γίνεται ντιληπτό τι τήν ποχή κείνη κρίνοντο καί δικάζοντο καί ο πίσκοποι. Δηλαδή δι’ οανδήποτε δημοσία παράβασι ( διωτικς γινομένη, ποία ρχετο ες τό φς) σύροντο ες τά κκλησιαστικά δικαστήρια καί φίσταντο τίς ποινές πού ρίζουν ο νάλογοι εροί Κανόνες. Σήμερα δυστυχς ατό χει κλείψει καί ο πίσκοποι χι μόνο εναι νεξέλεγκτοι, λλά λλοίμονο σέ κάποιο κληρικό πού θά διανοηθ να ντιστρατευθ στήν θέλησί των νά κάνη ες βάρος των κάποια καταγγελία στή Σύνοδο. Ατός εναι καί λόγος διά τόν ποο ο πίσκοποι χι μόνο εναι νεξέλεγκτοι σήμερα, λλά δύνανται νά πσα στιγμή νά ποδοπατον τούς ερούς Κανόνες να τούς χρησιμοποιον μόνον ναντίον τν φισταμένων των κληρικν. Ατός εναι καί λόγος τς φωνίας σήμερα καί πραγίας τν κληρικν καί το συσχηματισμο και συζυγίας των μέ τό θέλημα τν πισκόπων, ποιο καί ν εναι ατό. Πρέπει νά βουήξη γ καί ορανός διά νά ναγκασθ Σύνοδος χι νά καθαιρέση κάποιον πίσκοπο, (πειδή κατά τό δή λεγόμενον “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει”), λλά πλς νά τόν καταστήση κπτωτο πό τον θρόνο του. Καί βεβαίως συδοσία των ες τά θέματα τς
πίστεως εναι καί ατή ποτέλεσμα ατν τν περεξουσιν καί κυρίως διότι δέν γκαλονται ες δίκην διά τις πράξεις των καί χουν ποδώσει ες τόν αυτόν των ατήν τήν συλίαν. Τότε μως πού γράφησαν ο εροί Κανόνες δέν γίνετο τσι, λλά καί ο πίσκοποι διά κάθε παράπτωμά των δικάζοντο πό τά κκλησιαστικά δικαστήρια καί τιμωροντο μέ νάλογες ποινές.
Ατά τά ναφέρομε πιπλέον διότι σχετίζονται καί με τό δεύτερο τμμα το ΙΕ΄ ερο Κανόνος, τό ποον και ατό κατώρθωσαν ο πίσκοποι νά φέρουν ες τά μέτρα των, ο δέ κληρικοί μέ διάφορες προφάσεις, π.χ. ποφυγή σχίσματος κλπ., συνοδοιπορον ες τά θέματα τς πίστεως καί συνταυτίζονται μέ τήν γραμμή, τήν πορεία καί τις πράξεις τν πισκόπων.

Συνεχίζεται.

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός

Η ΧΑΡΙΣ


Όλη η θεία πραγματικότης ενσαρκωμένη εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν πηγάζει συνεχώς εξ εαυτής αναριθμήτους και αμετρήτους θείας δυνάμεις απαραιτήτους εις το ανθρώπινον είναι δια την σωτηρίαν, την θέωσιν, την χριστοποίησιν, την πνευματοποίησιν, την τριαδοποίησιν, την θεανθρωποποίησιν. Αύται ονομάζονται χάρις. Αι θείαι δυνάμεις αυταί ως δοσμέναι εις το θεανθρώπινον σώμα του Χριστού, την Εκκλησίαν, έχουν θεανθρώπινον χαρακτήρα. Διότι ό,τι υπάρχει εν τη Εκκλησία, είναι Θεανθρώπινον, διότι είναι από τον Θεάνθρωπον. Δεν υπάρχει τίποτε εν τη Εκκλησία, που να είναι εκτός του Θεανθρώπου. Η σωτηρία μας και η θεανθρωποποίησίς μας εν τη Εκκλησία δεν είναι άλλο παρά η διαρκής μας χαρίτωσις. Η Εκκλησία αναδεικνύεται ως ταμιούχος της Χάριτος έχουσα τον άπειρον ωκεανόν των θείων και θεοποιών τριαδικών δυνάμεων, αι οποίαι συνεχώς ενεργούν και εργάζονται εις τον θεανθρώπινον οργανισμόν της Εκκλησίας. Όλαι αι θείαι δυνάμεις αυταί αι αναγκαίαι εις τους ανθρώπους δια την ζωήν και ευσέβειαν και εις τους δύο κόσμους (Β΄ Πέτρ. 1, 3-4) εδόθησαν ημίν δια του Θεανθρώπου Χριστού, όστις είναι η Εκκλησία. Έναντι του Θεανθρώπου και ως Προσώπου και ως Εκκλησίας, ίσταται ο άνθρωπος με την θεοειδή φύσιν του. Δημιουργηθείς θεοειδής ο άνθρωπος έχει και την θειοειδή ελευθερίαν, η οποία έχει απεράντους διαστάσεις. Κατά την ελευθέραν θέλησίν του ο άνθρωπος δύναται και τον Θεόν να απορρίψη και τον διάβολον να εκλέξη. Ούτος δύναται να καταστή «Θεός κατά χάριν», αλλά και διάβολος κατά την ελευθέραν θέλησίν του. Το αυτεξούσιον θέλημα του ανθρώπου φυσικώς και θεαρέστως χρησιμοποιούμενον οδηγεί αυτόν προς τον Θεόν και ενώνει με Αυτόν, χρησιμοποιούμενον δε παρά φύσιν, δηλαδή κατά κατάχρησιν οδηγεί προς τον διάβολον και ενώνει με Αυτόν. Τρανή απόδειξις τούτου είναι όλη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Δια τούτο ο Θεός έγινεν άνθρωπος, ώστε εν τη θεανθρωπίνη Υποστάσει Του να δείξη εις τον άνθρωπον πως δύναται ούτος να χρησιμοποιή ορθώς και κανονικώς το αυτεξούσιον θέλημά του και πως δια της χάριτος να οικοδομήση εαυτόν εις χριστοειδή άνθρωπον, τελειοποιούμενον και τελειοποιούντα την θεοείδειάν του. Δια τον σκοπόν ακριβώς αυτόν ίδρυσεν επί του εαυτού Του την Εκκλησίαν Του εν τη οποία δίδει τας αναγκαίας εις τον άνθρωπον θείας δυνάμεις.γενόμενος «σύσσωμος» του θεανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας (Εφ. 3,6) ο άνθρωπος δια της Χάριτος των Μυστηρίων και των κατά χάριν αρετών της Εκκλησίας φθάνει εις τον θεόσδοτον προορισμόν του, γίνεται δηλαδή Θεός κατά χάριν. Η σωτήριος σοφία του χριστιανού, συνίσταται εις το να υποτάξη εκουσίως την ελευθέραν θέλησίν του εις το θέλημα του Θεού, όπως ο Χριστός εν τη θεανθρωπίνη Υποστάσει Του ήνωσε την ανθρωπίνην θέλησίν Του εις την θείαν. Η σχέσις και ένωσις αυτή της θείας και ανθρωπίνης θελήσεως του Χριστού είναι ο βασικός νόμος της ζωής του θεανθρωπίνου σώματός Του, της Εκκλησίας. Συμφώνως προς αυτόν τον κανόνα τα μέλη της Εκκλησίας πρέπει να υπακούουν εκουσίως και εν αγάπη εις το θέλημα του Χριστού και τοιουτοτρόπως να αποκτούν την σωτηρίαν και την αιώνιον ζωήν και θέωσιν εις την βασιλείαν της ελευθερίας και της αγάπης του Χριστού. Εις το θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας εδόθη όλη η Χάρις της Τριαδικής θεότητος. Η σώζουσα ημάς από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον, η αναγεννώσα και αγιάζουσα και μετεμορφώνουσα ημάς, η θεούσα και χριστοποιούσα ημάς. Η Χάρις αυτή όμως δίδεται εις έκαστον «κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού» (Εφ. 4, 7), ο δε Χριστός δίδει την Χάριν Του κατά την πίστιν και τον κόπον εκάστου (Α΄ Κορ. 3,8),  κατά τον κόπον εν τη πίστει, τη αγάπη, τη ελεημοσύνη, τη προσευχή, τη μετανοία, τη ταπεινώσει, τη υπομονή. Προγιγνώσκων κατά την θείαν πρόγνωσίν Του, την υφ΄ εκάστου ημών χρησιμοποίησιν της θείας Χάριτος και δωρεάς Του, ο Χριστός διαιρεί τα χαρίσματά Του «εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν» (Ματθ. 25, 15). Από τον προσωπικόν μας αγώνα και πολλαπλασιασμόν των θείων δωρεών του Χριστού εξαρτάται η θέσις μας εις το ζωοποιόν σώμα Του. Όσον ο άνθρωπος ζη περισσότερον ενεργώς το πλήρωμα της Χάριτος του Χριστού, τόσον και περισσότερα δώρα έχει ως σύσσωμος του Χριστού, τα οποία και παρέχει εις τα άλλα μέλη της Εκκλησίας. Διότι εις το Θεανθρώπινον σώμα του Χριστού έκαστος ζη δι΄ όλους τους άλλους, και όλοι δι΄ έκαστον, διότι οι πάντες αποτελούν εν σώμα.

Κυριακή του Ασώτου (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

Απόσπασμα από την Α' Ομιλία - Περί μετανοίας
 

Ήταν δυό αδέλφια· τα οποία, αφού μοιράστηκαν αναμεταξύ τους την πατρική περιουσία, ο ένας έμεινε στο σπίτι, ενώ ο άλλος έφυγε σε μακρινή χώρα. Εκεί, αφού κατέφαγε όλα όσα του δόθηκαν, δυστύχησε και υπέφερε μη υπομένοντας τη ντροπή από τη φτώχεια. (Λουκά 15: 11 κ.ε.) Αυτή την παραβολή θέλησα να σάς την πω, για να μάθετε, ότι υπάρχει άφεση αμαρτημάτων και μετά το Βάπτισμα, εάν είμαστε προσεκτικοί. Και το λέγω αυτό όχι για να σάς κάνω αδιάφορους, αλλά για να σάς απομακρύνω από την απόγνωση. Γιατί η απόγνωση μας προξενεί χειρότερα κακά και από τη ραθυμία.
 
Η συνέχεια, "κλικ" πιο κάτω στο : Read more
 

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας:

9. Εκείνοι που θέλουν να ζουν την ενάρετη και ευλαβή και τιμημένη ζωή, δεν πρέπει να διακρίνονται από τους επίπλαστους τρόπους και την ψεύτικη ζωή. αλλά όπως οι ζωγράφοι και οι αγαλματοποιοί, να δείχνουν και αυτοί με τα έργα τους την ενάρετη και θεοφιλή ζωή τους. Και όλες τις κακές ηδονές να τις αποστρέφονται σαν παγίδες.