Του μακαριστού πατρός Ἀθανασίου Μυτιληναίου : «Οἱ ταγοὶ τοῦ λαοῦ –Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι– προδίδουν τὴν Ἐκκλησία χωρὶς δισταγμὸ ἀνοίγουν τὴν πόρτα στὸν Οἰκουμενισμό»


 (μιλία ες τν προφ. σαΐα, ριθ. 85, 1997, . Μ. Παντοκράτορος)

 «...Κα μία λόκληρη τοπικ κκλησία μπορε ν καθεύδει κα ν χει νάγκη ατς τς φυπνίσεως. Θ λέγαμε κόμη, ν ξεχωρίσουμε πρόσωπα μόνο, τι κα σ λόκληρη τν ρθόδοξη κκλησία (πως θ συμβε κα συμβαίνει δη στ σχατα, διότι εμεθα στν περιοχ τν σχάτων, ν ψει το ρχομο το ντιχρίστου), λόκληρη κκλησία ν εναι σ μι κατάσταση ναρκώσεως, ξω π πρόσωπα, ξω π πρόσωπα -τ λέγω δυ φορές-, τ ποα θ εναι σ κατάσταση γρηγόρσεως.

Χριστς πόσες φορς τ επε: «Γρηγορετε κα προσεύχεσθε, να μ εσέλθητε ες πειρασμόν». Ατ τ «γρηγορετε» εναι ναγκαιότατον σύνθημα πρς τν κκλησίαν· κα βέβαια δν γρηγορον λοι ο νθρωποι· μακάριοι μως ο γρηγοροντες. Κα τοτο διότι ρχεται φοβερ ποχή. Ζομε τν ποχ ατή, χουμε εσέλθει στν περιοχ ατς τς φοβερς ποχς.
τσι, ταν θ ρχίσει ν πλώνεται –κα πλώνεται– Οκουμενισμς κα στν πατρίδα μας, κα στ Πατριαρχεα μας, –τ κούσατε ραγε;– κα στ πατριαρχεα μας, κα στς ρχιεπισκοπές μας, τότε δν εναι πέξω χθρός· κα ταν τελευταία, θ λέγαμε, πράξη εναι Οκουμενισμός, κα θ εναι ργαλεο στ χέρια το ντιχρίστου, συνεπς, δν πρέπει ν εμεθα ξύπνιοι; Ναί, πρέπει, λλ ο πολλο μπορε ν μ εναι ξύπνιοι. τσι θ λέγαμε, τι μοιάζει κάποτε λόκληρη ρθοδοξία ν κοιμται, ταν Πατριάρχαι κα ρχιεπίσκοποι μπορε ν τν προδίδουν. Ναί. Τότε μοιάζει μʼ κενο τ πλοιάριο στ ποο Χριστς κάποτε κοιμτο. κενο τ πλοιάριο μ τος μαθητς εναι τύπος τς κλλησίας...
Κα
βλέπουμε σʼ ατν τν εκόνα: Χριστς καθεύδει. Ποιός καθεύδει; Μοιάζει τι καθεύδει Χριστός. τσι, σ μι ποχ παρακμς κα καθιζήσεως πνευματικς, ο λίγοι σωστο πιστο κραυγάζουν τν διο λόγο: «πιστάτα, πολλύμεθα, βοήθησον μν». Τότε τν επαν πιστάτη, προϊστάμενο. Σήμερα λέμε: «Κύριε χανόμαστε, βάλε τ χέρι Σου». Δν τ λέμε; Τ λέμε μ πόνο, μ δύνη, μ δάκρυα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: