Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Δημιουργών ο Θεός τον άνθρωπον κατ΄ εικόνα Του διέχυσε εις το είναι του τον πόθον της θείας απεραντοσύνης της ζωής, της θείας απεραντοσύνης της γνώσεως, της θείας απεραντοσύνης της τελειότητος. Δια τον λόγον ακριβώς τούτον, ο αμέτρητος πόθος και η δίψα του ανθρωπίνου είναι δεν δύναται να ικανοποιηθή ολοκληρωτικώς με τίποτε, παρά με μόνον τον Θεόν. Διακηρύττων την θείαν τελειότητα ως τον κύριον σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως εις τον κόσμον—«Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5, 48)—ο Σωτήρ Χριστός έδωσε δι΄ αυτού την απάντησιν εις την βασικήν απαίτησιν και ανάγκην του θεοειδούς και θεονοσταλγικού ανθρωπίνου είναι.                                                                                                                                                 Το θεοειδές της ανθρωπίνης φύσεως έχει το οντολογικόν και τελεολογικόν νόημά του: Οντολογικόν μεν, διότι εις το θεοειδές συνίσταται, έγκειται η ουσία του ανθρωπίνου είναι, ως κάτι το δεδομένον. Τελεολογικόν δε, διότι δι΄ αυτού έχει ορισθή ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου ο Θεός με όλας τας θείας τελειότητάς Του. Αυτό το θεοειδές είναι η ουσία της ουσίας του ανθρωπίνου είναι. Επ΄ αυτού και συμφώνως προς αυτό ο άνθρωπος θα πλάττη και θα οικοδομή τον εαυτόν του εις αυτόν τον κόσμον. Και όντως: εις το είναι του ανθρώπου ο Θεός αποτελεί το πρώτον, ο δε άνθρωπος το δεύτερον. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος ως δυνάμει θεανθρώπινον ον, το οποίον έχει χρέος, οδηγούμενον υπό της θεοειδούς ψυχής του, να εξομοιώση κατά πάντα τον εαυτόν του προς τον Θεόν και τοιουτοτρόπως να γίνη ενεργεία θεανθρώπινον ον, τ.έ. εν ον εις το οποίον ο άνθρωπος ενώνεται κατά τρόπον τέλειον με τον Θεόν και ζη μέσα εις τας θείας και απείρους τελειότητάς Του. Αλλ΄ όμως, αντί να διαποτίση με το θεοειδές της ψυχής του όλην την εμπειρικήν ζωήν του ο άνθρωπος, απεχώρισε το πνεύμα του από κάθε τι θεϊκόν, το οποίον ευρίσκετο εντός του, και επροχώρησεν άνευ Θεού εις τα μυστήρια του κόσμου τούτου, δηλαδή επροχώρησεν άνευ του φυσικού οδηγού του. Και δια τούτο συνήντησεν εις τον κόσμον αυτόν αγεφυρώτους αβύσσους και φοβερά χάσματα και ρήγματα. 

 Συνεχίζεται.                                                                                                                                                                      

Δεν υπάρχουν σχόλια: