Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


θ΄. σιος Θεόδωρος Στουδίτης

Διά τόν σιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη στήν παροσα μικρά μελέτη δέν θά ναφερθομε παρά μόνο κροθιγς. Καί τοτο διότι φ’ νός μέν σιος θεωρεται σήμερα βαρύς καί πρόσιτος, φ’ τέρου δέ διότι, ν ναφερώμεθα στίς κκλησιαστικές του ποτειχίσεις καί τό τι πέστη χάριν ατν, θά πρεπε νά κάνωμε μία πολυσέλιδο μελέτη, ποία θά ξεπερνοσε τά ρια τς μικρς ατς ναφορς στόν 15ο ερό Κανόνα τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. κενο μως πού εναι νάγκη νά καταθέσωμε πό τήν διδασκαλία το σίου, γιά νά τόν παρουσιάσωμε και ατόν κατά πάντα σύμφωνο μέ ατήν τήν Παράδοσι τς κκλησίας, καί πολύ μάλιστα κριβέστερο, εναι τό τι σιος θεωροσε αρεσι τήν δημοσία καί συνοδική θέτησι στω καί μίας εαγγελικς ντολς. Καί χι μόνο ατό, λλά δίδασκε πιπλέον, τι δημοσία καί συνοδική θέτησις μίας καί μόνης εαγγελικς ντολς, μς δηγε ατομάτως στήν κατάργησι λου το Εαγγελίου, ς δημιουργία λλου Εαγγελίου, λλου Χριστο (το ντιχρίστου) καί παρουσιάζει ( θέτησι τς μίας ντολς) τόν τρεπτο καί ναλλοίωτο Θεό ς τρεπτό καί λλοιωτό, φ’ σον τρεπτός καί λλοιωτός εναι και νόμος του. ναφέρομε δύο χαρακτηριστικά χωρία το σίου διά νά δείξωμε ατήν τήν διδασκαλία του:
α) «Πάλιν δέ τι καί λον τό εαγγέλιον διά τν φθασάντων παρανομιν θετήκασιν, ερά καί θεία κορυφή, πεί καί ν νόμημα ρκε τόν καθόλου νόμον νατρέψαι˙
πσαι γάρ λλήλων χονται, φησίν Μέγας Βασίλειος, α ντολαί, ς ν τ λύσει τς μις καί τάς λοιπάς ξ νάγκης συγκαταλύεσθαι, οκ ξ αυτο τοτο, λλ’ κ το
φθεγγομένου ν ατ Χριστο λέγων, ς φησιν, πς λύων μίαν τν ντολν τούτων τν λαχίστων, οτος λάχιστος κληθήσεται ν τ βασιλεί τν ορανν, δηλονότι πολλύμενος. καί θεσπέσιος άκωβος, στις, φησί, τελέσει λον τόν νόμον, πταίσει δέ ν νί, γέγονε πάντων νοχος» (πιστ. 34, Τ ατ [Λέοντι Πάπ Ρώμης], Φατορος 97,89). Καί β) «τι δέ μετάβλητοι α ντολαί το εαγγελίου κουε το Μεγάλου Βασιλείου βοντος · τάχα τονσαί μου τήν ψυχήν καί νηπτικωτέραν πρός τό φεξς καταστσαι Κύριος βουλήθη, ς μή προσέχειν νθρώποις, λλά διά τν εαγγελικν ντολν καταρτίζεσθαι · α οτε καιρος οτε περιστάσεσιν νθρωπίνων πραγμάτων συμμεταβάλλονται, λλ’ αταί διαμένουσιν, ς προήχθησαν πό το ψευδος καί μακαρίου στόματος οτω διαιωνίζουσαι. Ο δέ δι’ ναντίας κηρύξαντες τήν μοιχοζευξίαν οκονομίαν σωτήριον τί λλο τρεπτάς τάς ντολάς το θεοῦ πεφήναντο, π μέν μεταβαλλομένας, π δέ ο μεταβαλλομένας λλ’ νεργούσας τρέπτως, καιρος δέ τισι καί περιστάσεσιν νθρωπίναις, σπερ φασαν ατοί περί τν κρατούντων, μεταβαλλομένας καί μή ες νομίαν λογιζομένας, λλά γάρ καί τοσοτον σχύν χούσας, ς καί τούς μή προσιεμένους ατάς, γουν τάς παραβάσεις τάς (ς φασιν) οκονομίας γίων, ναθεματισμένους παρά τ κκλησί εναι; Συνκται ον ντεθεν οδέν τερο τό τόν θεόν τρεπτόν εναι και λλοιωτόν, μοιουμένου το λέγοντος τ οκεί λόγ το τε εαγγέλιον όριστον πρός τε σωτηρίαν καί πώλειαν...»

(πιστ. 48, θανασί τέκν, Φατορος 135,167). 

Δεν υπάρχουν σχόλια: