Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος.

Eναι προφανές τι γιος μιλε καί συνταυτίζεται με τό πρτο τμμα το παρόντος ΙΕ΄ ερο Κανόνος καί τους δύο προηγουμένους. Δηλαδή ναφέρεται ες λα τά λλα
θέματα, διά τά ποα πιθανόν κάποιος νά ποσχισθ πό τόν πίσκοπόν του, πλήν τν θεμάτων τς πίστεως. Διά τά θέματα λοιπόν τς πίστεως χουμε λλην περίπτωσιν σχίσματος, ποία ναφέρεται ες τό δεύτερο τμμα το ν λόγ ερο Κανόνος. Ες ατήν τήν περίπτωσιν πόσχισις πό τόν δημοσίως αρετικά φρονοντα καί πράττοντα πίσκοπο εναι πιβεβλημένη διά τούς ξς λόγους:
1) Διά νά μήν συμμετέχωμε καί συνοδοιπορομε μέ την αρεσι διά τς κκλησιαστικς πικοινωνίας μέ τόν πίσκοπο, στω καί ν μες χωμε ρθόδοξο φρόνημα. Διότι σύμφωνα μέ τόν σ. Θεόδωρο τόν Στουδίτη «οον τό ρχον καί τό ρχόμενον πέφυκε γίνεσθαι» (P.G. 99, 1633D) και «οα κεφαλή τοιοτον καί τό λον σμα» (P.G. 99, 1556A).
2) Διότι νότης ες τήν κκλησίαν δέν εναι προσωποπαγής, δηλ. νότης κάποιων νθρώπων, νεξαρτήτως το τί πιστεύουν, λλά νότης ληθος πίστεως ες Χριστόν. ς κ τούτου διά νά νήκω ες τήν κκλησία πρέπει χι μόνο νά χω ρθόδοξο πίστι, λλά καί νά εμαι δι’ ατς νωμένος μέ σους χουν τήν δια πίστι, καί στήν ποχή πού ζομε, καί διαχρονικά. Ατή νότης συντελεται διά τς μολογίας καί τς πομακρύνσεως πό τούς αρετικά φρονοντας καί πράττοντας.
3) Διότι διά τς ποσχίσεως πό τούς αρετικούς συντηρομε καί διασώζομε τό σμα το Χριστο (τήν κκλησία) καθαρό καί μόλυντο, πειδή καθαρότης ατή πρωτίστως ναφέρεται ες τήν πίστι καί χι ες τά προσωπικά μαρτήματα κάστου.
4) Διότι τέλος διά τς ποσχίσεως πό τούς αρετικούς πιτελομε μπρακτη μολογία πίστεως, κολουθομε τήν δό το διωγμο τς πίστεως (δηλαδή φ’ σον ρθόδοξος πίστις διώκεται, πρέπει νά διωχθον καί ο ντεχόμενοι ατς), δέν δημιουργομε σχίσμα, φ’ σον ποσχιζόμεθα πό κάτι νεκρό καί σάπιο και πιπλέον θεραπεύομε τό σχίσμα, φ’ σον παραμένομε διά τς ρθοδόξου πίστεως νσωματωμένοι ες τήν κκλησίαν, πό την ποία πεσχίσθησαν διά τς αρέσεως πίσκοπος καί ο κολουθοντες κκλησιαστικς ατόν. λα ατά πού ναφέραμε, ποτελον καί τήν πλήρη ρμηνεία καί κατανόησι το δευτέρου τμήματος το ΙΕ΄
ερο Κανόνος τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τό ποο διασαφηνίζει παρκς τόν λόγο γιά τόν ποο ν λόγ Κανών πιτρέπει τήν πόσχισι πό τόν πίσκοπο πρό
συνοδικς κρίσεως, καί ξηγε γιατί νομάζει τόν αρετικό πίσκοπο ψευδεπίσκοπο καί ψευδοδιδάσκαλο πρό συνοδικς κρίσεως, γιατί ναφέρει τι ο ποσχιζόμενοι πό τον πίσκοπο δέν δημιουργον σχίσμα ες τήν κκλησία, λλά τήν προφυλάσσουν πό τό σχίσμα, γιατί πίσης ναφέρει τι πρέπει να τιμνται πό τούς ρθοδόξους ο ποσχιζόμενοι πό ατόν τόν πίσκοπο κλπ. ν κ το ντιθέτου δέν κατανοήσωμε τό σχίσμα μέ τήν διπλή του μορφή, φ’ νός μέν δύναται νά ποσχισθομε, ταν δέν πάρχουν ο κανονικές προϋποθέσεις, νά μήν ποσχισθομε κε που πιβάλλεται, φ’ τέρου καί ατοί ο γιοι θά εναι σέ μς κατανόητοι καί τρόπον τινά διπρόσωποι, φ’ σον λλοτε προτρέπουν μέ λόγια καί ργα τό σχίσμα καί λλοτε τό
παγορεύουν. Διά νά γίνη δέ σαφές ατό θά χρησιμοποιήσωμε πάλι την διδασκαλία το γ. ωάννου το Χρυσοστόμου, ποος, πως καί προηγουμένως εχαμε ναφέρει, παγορεύει ς θανάσιμον μάρτημα τό σχίσμα καί, μάλιστα, σημειώνει τι
οτε τό αμα το μαρτυρίου συγχωρε ατήν τήν μαρτία. Λέγει λοιπόν γιος μιλντας διά τούς αρετικούς ποιμένες: «...Πς ον Παλός φησιν, πείθεσθαι τος γουμένοις μν καί πείκετε; νωτέρω επών, ν ναθεωροντες την κβασιν τς ναστροφς, μιμεσθε τήν πίστιν, τότε επε, Πείθεσθε τος γουμένοις μν και πείκετε. Τί ον, φησίν, ταν πονηρός καί μή πειθώμεθα; πονηρός πς λέγεις; ε
μέν περί πίστεως νεκεν, φεγε ατόν καί παραίτησαι, μή μόνον ν νθρωπος , λλά κν γγελος ξ ορανο κατιών · ε δέ βίου νεκεν, μή περιεργάζου. Καί τοτο οκ οκοθεν λέγω τό πόδειγμα, λλ’ πό τς θείας Γραφς»

Συνεχίζεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια: