Ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος

ΣΥΝΕΡΓΕΙ ΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΚΡΥΦΑ.
«Ο Θεός δεν αφήνει ποτέ εκείνους, που προσέρχονται ανεπιφύλακτα σε Αυτόν»,
μας λέγει ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος στα «Πρακτικά και Θεολογικά
Κεφάλαιά» του, «δεν τους αφήνει να πέσουν στην αμαρτία χωρίς σηκωμόν,
αλλά όταν βλέπει ότι δεν έχουν την δύναμη,
συμπράττει και βοηθεί, τους προσφέρει ενίσχυση από ψηλά
και τους φέρνει κοντά του. Συνεργεί και φανερά και κρυφά, και
έτσι, που αυτοί να μη το συνειδητοποιούν, και αλλιώς, με

τρόπον συνειδητόν, έως ότου, αφού ανεβούν όλην την κλίμακα,
προσεγγίσουν σε Αυτόν και ενωθούν εξ ολοκλήρου με Αυτόν
και λησμονήσουν όλα τα επίγεια και βρεθούν μαζί του εκεί ψηλά
—είτε με το σώμα τους είτε χωρίς το σώμα, δεν γνωρίζω— να
ζουν μαζί του και να απολαμβάνουν τα απόρρητα αγαθά».

Μ. Βασίλειος για την νηστεία

«Παρηγορείτε, λέγει, ιερείς τον λαό· ομιλήσατε στα αυτιά της Ιερουσαλήμ» (Ης. 40, 1-2). Η φύση του λόγου είναι ικανή, των μεν φιλοπόνων να εντείνει τις δυνάμεις, των δε οκνηρών και νωθρών να διεγείρει την προθυμία. Για τούτο μεν οι στρατηγοί, όταν παρατάσσουν τον στρατό για την μάχη, μεταχειρίζονται τους προτρεπτικούς λόγους πριν από τους αγώνες, και τόση δύναμη έχει η παραίνεση, ώστε σε πολλούς εμπνέει πολλές φορές ακόμη και περιφρόνηση του θανάτου. Οι γυμναστές δε και οι εκπαιδευτές, όταν οδηγούν τους αθλητές στους αγώνες των σταδίων, κάνουν πολλές προτροπές περί του ότι πρέπει να μοχθούν για τα στεφάνια, ώστε και πολλοί να πείθωνται με την φιλοτιμία στη νίκη να περιφρονούν τα σώματα. Για τούτο λοιπόν και σε μένα που παρατάσσω τους στρατιώτες του Χριστού προς τον πόλεμο κατά των αοράτων εχθρών και που προετοιμάζω με την εγκράτεια τους αθλητές της ευσεβείας για τα στεφάνια της δικαιοσύνης, είναι αναγκαίος ο προτρεπτικός λόγος. Τι λοιπόν λέγω αδελφοί; Ότι αυτοί που μελετούν την τακτική του πολέμου και ασκούνται στις παλαίστρες, φυσικό είναι με την αφθονία της τροφής να παχαίνουν τους εαυτούς τους, ώστε δυναμικότερα να καταπιάνονται με τους αγώνες· αυτοί δε «που δεν παλεύουν με αίμα και σάρκα, αλλά με τις αρχές, με τις εξουσίες, με τους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου, με τα πνευματικά της πονηρίας» (Εφεσ.6, 12), αυτοί είναι ανάγκη να ασκούνται για τον πόλεμο αυτόν με τη νηστεία και την εγκράτεια. Διότι το μεν λάδι παχαίνει τον αθλητή, ή δε νηστεία ισχυροποιεί τον ασκητή της ευσεβείας. Ώστε όσον αφαιρείς από την σάρκα, τόσον θα κάμεις να απαστράπτει η ψυχή από την πνευματική λαμπρότητα. Διότι όχι με σωματικές δυνάμεις, αλλά με την καρτερία της ψυχής και την υπομονή στις θλίψεις επιτυγχάνεται η κυριαρχία προς τις αόρατες δυνάμεις. Γιατί η νηστεία είναι ωφέλιμη.

O Γέροντας Φιλό­θεος

«Οι άνθρωποι σήμερα, έλεγε ο Γέροντας Φιλό­θεος, είναι ακράτητοι. Λαός και κλήρος, σαν αχαλίνωτα αλόγα, τρέχουν στην αμαρτία. Δεν συλλογίζονται το Θεό, το θάνατο, την κρίση, την ανταπόδοση, τίποτα - τίποτα, μόνο για την ύλη ενδιαφέρονται, για το σώμα, για τις ηδονές, για τις τιμές. Πολύ λίγοι είναι εκείνοι πού έχουν αληθινά ενδιαφέροντα και ίσως για χάρη αυτών των λίγων κρατάει ο Θεός τον κόσμο».

H ραγδαία ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

παναίρεση (κατ τν γιο ουστνο Πόποβιτς) το Οκουμενισμο εναι μι κατάσταση παρκτή, πο ο πίσκοποί μας ρνονται ν ξετάσουν κα ν καταδικάσουν Συνοδικά. Εναι πρωτοφανς γεγονς στν δισχιλιετ ζω τς κκλησίας, εραρχία ν σιωπ ν καιρ αρέσεως κα ν συμπορεύεται δεκαετίες μ τν αρεση.
ς φυσικ συνέπεια ρχεται ραγδαία πικράτηση το Οκουμενισμο ποία λλοιώνει τ ρθόδοξα ασθητήρια το λαο, διαγράφοντας π τς συνειδήσεις τν χριστιανν –δι καθημερινν λόγων κα πράξεων τν γετν της– τν ρθόδοξη Παράδοση κα εσάγοντας «νέα» δθεν δ σωτηρίας, διάφορη π κείνη τν γίων.

σταδιακ πικράτηση τς αρέσεως το Οκουμενισμο συντελεται μ τν λοποίηση τς οκουμενιστικς γκυκλίου το Πατριαρχείου το 1920 κα σων φεξς δρομολογήθηκαν, λλ κα σων θέσπισε Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος. Ατ σημαίνει πς σταδιακ γίνεται λλαγ τν ρχν τς θεμελιώδους Πίστεως· λο κα περισσότερο μφισβητεται τι κκλησία ταυτίζεται μ τν καθ’ μς νατολικ ρθόδοξη κκλησία κα ποτελε τν μοναδικ «κιβωτ τς Σωτηρίας» κα μπεδώνεται στς συνειδήσεις τν πιστν θέση τι ρθόδοξη κκλησία συναποτελε μ τς αρετικς κοινότητες τν παπικν κα προτεσταντν (ρατς οράτως) τν κκλησία.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τὴ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας...

Ετραβούσαν λοιπόν αυτόν (τον Όσιο Μάξιμο τον Ομολογητή) οι απεσταλμένοι, ασκεπή και ανυπόδητον καθ’ όλην την οδοιπορίαν (από Ρώμης εις Κων/πολιν)…. Όταν δε τους έφεραν από την εξορία(τον Όσιο Μάξιμο και τους δύο μαθητάς του), έβαλε ο μονοθελητής βασιλεύς Κώνστας, σοφούς ανθρώπους, Αρχιερείς και άρχοντας να καταπείσουν τον Αγιον αλλά δεν ηδυνήθησαν ούτε με λόγους ούτε με απειλάς. Λαβών ο έπαρχος τον Άγιον και τους μαθητάς αυτού εισήλθεν εις το πραιτώριον, και πρώτον μεν ήπλωσαν τέσσαρες τον θείον Μάξιμον και τον έδερον άσλαγχνα, χωρίς να λυπηθή ο μιαρός έπαρχος το γήρας του ή τα ρυτιδωμένα και αδυνατισμένα από την εγκράτειαν μέλη του, μάλιστα δε τοσούτον αυτόν εξέσχισαν, ώστε εβάφη από το αίμα όλον το έδαφος και δεν έμεινε μέλος του σώματος ή μέρος της σαρκός αυτού απλήγωτον, αλλά ήτο μία πληγή όλον το άγιον σώμα του. Τη επαύριον παρέστησαν και πάλιν τους Αγίους εις το κριτήριον, ήσαν δε από τας πληγάς πρησμέναι και μαύραι αι σάρκες των τοσούτον, ώστε ανέδιδον δυσοσμίαν αφόρητον. Παρά ταύτα όμως δεν τους ελυπήθησαν οι άσπλαγχνοι, αλλά διά  να δώσουν σφοδροτέραν βάσανον και δριμυτέραν παίδευσιν, δεν τους εθανάτωσαν εντελώς αλλ’ ανέσπασαν την θεολόγον του Αγίου γλώσσαν από τον φάρυγγα διά να  μη έχη πλέον λαλιάν να ελέγχη την κακοδοξίαν και αγνωσίαν των…